Ta struktura danych, wynaleziona przez Fredmana i Tarjana w roku 1984 [FT], stanowi ulepszenie kolejki dwumianowej, które pozwala uzyskać stały (w sensie zamortyzowanym) koszt operacji DecreaseKey, dominującej w algorytmie Dijkstry i jemu pokrewnych. Podstawowy pomysł polega tu na leniwym wykonywaniu operacji, tzn. odkładaniu pracy związanej z zarządzaniem strukturą danych do momentu, kiedy jest to naprawdę niezbędne. Podobnie jak kolejka dwumianowa, kopiec Fibonacciego to lista drzew, z których każde spełnia warunek kopca. Drzewa te nie są już jednak drzewami dwumianowymi (chociaż są im na tyle bliskie, że mają zbliżone własności) i nie są uporządkowane względem stopni korzeni.
Operacja Meld (łączenie kolejek) to po prostu sklejenie dwóch list drzew, bez prób porządkowania względem stopni korzeni czy eliminacji powtórzeń. Jej koszt to oczywiście O(1). Tak jak poprzednio, Insert stanowi szczególny przypadek Meld (łączenie z kolejką jednoelementową). Podczas operacji DelMin przychodzi czas na wykonanie odkładanej wcześniej pracy. Najpierw usuwany jest korzeń zawierający najmniejszy klucz, a jego synowie są dołączani do listy korzeni. Następnie odbywa się konsolidacja listy drzew, mająca na celu doprowadzenie do sytuacji, w której wszystkie korzenie na liście będą miały różne stopnie. Polega ona na przejściu przez listę korzeni i łączeniu drzew jednakowego stopnia - tak samo, jak łączyło się drzewa dwumianowe - a przy okazji uaktualnieniu wskaźnika do korzenia zawierającego najmniejszy klucz. Można ją zrealizować w czasie proporcjonalnym do liczby konsolidowanych drzew, jeśli skorzystamy z pomocniczej tablicy indeksowanej stopniami korzeni: pod indeksem \( i \) przechowujemy w niej wskaźnik do (jedynego) korzenia stopnia \( i \) w przetworzonej części listy, albo NULL, jeśli w tym fragmencie listy korzenia o stopniu \( i \) nie ma.
Oto oszacowanie kosztu zamortyzowanego operacji DelMin: Każdemu drzewu w kopcu Fibonacciego w chwili jego pojawienia się na liście przypisujemy jednostkę kredytu. Niech \( t \) oznacza liczbę drzew w kopcu przed wykonaniem operacji, \( d \) - stopień korzenia zawierającego najmniejszy klucz, zaś \( k \) - liczbę wykonań operacji łączenia drzew. Żeby wykonać Delmin, musimy wykonać pracę proporcjonalną do \( t+d+k \). Ponieważ przy każdym połączeniu drzew uwalniana jest jednostka kredytu, uzyskujemy w ten sposób \( k-1 \) jednostek. Jak pokażemy później (Tw. 2), rozmiar drzewa w kopcu Fibonacciego jest wykładniczy względem stopnia korzenia. Wynika z tego, że po konsolidacji, kiedy wszystkie drzewa w kopcu będą miały różne stopnie, ich liczba \( t+d-k+2 \) będzie \( O(\lg n) \), gdzie \( n \) to rozmiar kopca po operacji. Tak więc do wykonania koniecznej pracy i utrzymania niezmiennika "jedna jednostka kredytu związana z każdym drzewem w kopcu" wystarczy \( O(\lg n) \) dodatkowych jednostek kredytu - i taki właśnie jest koszt zamortyzowany operacji DelMin.
Operacja DecreaseKey\( (H, x, y) \) mogłaby polegać na zmniejszeniu wartości klucza oraz - o ile został naruszony warunek kopca - odcięciu poddrzewa o korzeniu \( x \) i dołączeniu go do listy korzeni. To jednak, zbyt gwałtownie zmniejszając rozmiary poddrzew, powodowałoby, że twierdzenie 2 nie byłoby prawdziwe, a nasza analiza operacji DelMin przestałaby działać. Bedziemy zatem odcinać poddrzewa, ale w sposób kontrolowany: każdy nie będący korzeniem węzeł może stracić co najwyżej jednego syna. Jeśli sytuacja wymaga odcięcia drugiego syna, to taki węzeł sam zostaje odcięty od swojego ojca (co może oczywiście spowodować dalsze rekurencyjne odcięcia). Do utrzymywania informacji o stanie węzła wystarcza znacznik logiczny, który ma wartość TRUE wtedy i tylko wtedy, gdy dany węzeł stracił dokładnie jednego syna od czasu, kiedy sam stał się synem innego węzła (w wyniku łączenia drzew).
Argumentacja, że koszt zamortyzowany operacji DecreaseKey to \( O(1) \), jest następująca: Oprócz kredytu przypisywanego do drzew będziemy dodatkowo przypisywać dwie jednostki kredytu każdemu węzłowi \( v \), który traci jednego syna, kosztem kredytu obciążając operację, która spowodowała odcięcie (dla każdej operacji jest co najwyżej jeden taki węzeł). Kiedy następuje odcięcie drugiego syna \( v \) (a więc także i odcięcie samego węzła \( v \) od ojca), koszt tego zabiegu pokrywa jedna jednostka kredytu, a druga pozostaje przypisana do nowo wstawionego na listę drzewa o korzeniu \( v \) (w celu utrzymania niezmiennika "jedna jednostka kredytu związana z każdym drzewem w kopcu"). Podczas jednej operacji DecreaseKey może nastąpić cała seria odcięć, ale wszystkie (oprócz być może ostatniego) są już wcześniej z góry opłacone. Operacja Delete\( (H, x) \) polega na odcięciu węzła \( x \) od ojca (o ile \( x \) nie jest korzeniem) - jak w DecreaseKey - a następnie usunięciu \( x \), bedącego teraz korzeniem - jak w Delmin. Koszt zamortyzowany tej operacji to \( O(\lg n) \) dla \( n \)-elementowego kopca.
Aby nasza analiza operacji na kopcach Fibonacciego była kompletna, pozostaje jeszcze udowodnić:
Twierdzenie [Twierdzenie 2]
Rozmiar drzewa o korzeniu \( x \) w kopcu Fibonacciego jest wykładniczy względem stopnia \( x \).
Dowód: Niech \( y_1, \ldots, y_k \) będą aktualnymi synami \( x \), w kolejności ich przyłączania do \( x \). Pokażemy, że dla \( i\ge 2 \) węzeł \( y_i \) ma stopień co najmniej \( i-2 \). W chwili przyłączania węzła \( y_i \) węzeł \( x \) miał co najmniej \( i-1 \) synów (węzły \( y_1,\ldots,y_{i-1} \) oraz być może jeszcze jakieś, które zostały później odcięte). Ponieważ przyłączane węzły mają zawsze taki sam stopień, \( y_i \) miał wtedy stopień co najmniej \( i-1 \), a potem mógł stracić co najwyżej jednego syna (bo inaczej sam zostałby odcięty od \( x \)). Oznaczmy przez \( a_k \) najmniejszą możliwa liczbe węzłów w drzewie stopnia \( k \) z kopca Fibonacciego. Z powyższych rozważań wynikają zależności:\( a_0 = 1 \), \( a_k \ge 2+\sum_{i=2}^k a_{i-2} \) (liczba 2 po prawej stronie nierówności bierze sie z uwzględnienia węzłów \( y_1 \) oraz \( x \)). Z łatwej do udowodnienia przez indukcję tożsamości \( F_{k+2} = 2+\sum_{i=2}^k F_i \), gdzie \( F_i \) to \( i \)-ta liczba Fibonacciego (stąd nazwa tej struktury danych!), zdefiniowana rekurencyjnie: \( F_0 = 0, F_1 = 1, F_{i+2} = F_{i+1}+F_i \), wynika, że\( a_k \ge F_{k+2} \). Ogólnie znany (również łatwy do udowodnienia przez indukcję) fakt, że \( F_{k+2}\ge\phi^k \), gdzie \( \phi = (1+\sqrt{5})/2 = 1.618... \), kończy dowód twierdzenia.