W zależności od stanu wykonywania programu i dostępności zasobów można wyróżnić następujące, ogólne stany procesu:
Nowy — formowanie procesu, czyli gromadzenie zasobów niezbędnych do rozpoczęcia wykonywania procesu, z wyjątkiem procesora (kwantu czasu procesora), a po zakończeniu formowania oczekiwanie na przyjęcie do kolejki procesów gotowych.
Wykonywany — wykonywanie instrukcji programu danego procesu i wynikająca z ich wykonywania zmiana stanu odpowiednich zasobów systemu.
Oczekujący — zatrzymanie wykonywania instrukcji programu danego procesu ze względy na potrzebę przydziału dodatkowych zasobów, konieczność otrzymania danych lub osiągnięcia odpowiedniego stanu przez otoczenie procesu (np. urządzenia zewnętrzne lub inne procesy).
Gotowy — oczekiwanie na przydział kwantu czasu procesora (dostępność wszystkich niezbędnych zasobów z wyjątkiem procesora).
Zakończony — zakończenie wykonywania programu, zwolnienie większości zasobów i oczekiwanie na możliwość przekazania informacji o zakończeniu innym procesom lub jądru systemu operacyjnego.
Pozostawanie procesu z stanie zakończony (w systemach uniksopodobnych zwany zombi ) spowodowane jest przetrzymywaniem pewnych informacji o procesie po jego zakończeniu (np. statusu zakończenie). Całkowite usunięcie procesu mogłoby oznaczać zwolnienie pamięci i utratę tych informacji.
Przejście ze stanu gotowy do wykonywany wynika z decyzji modułu szeregującego procesy (planisty przydziału procesora), która oparta jest na priorytetach procesów. Jeśli w systemie jest jedna jednostka przetwarzająca (procesor), to w stanie wykonywany może być tylko jeden proces, podczas gdy pozostałe procesy znajdują się w innych stanach (w szczególności w stanie gotowy).
Przejście ze stanu wykonywany bezpośrednio do stanu gotowy oznacza wywłaszczenie procesu z procesora. Wywłaszczenie może być następstwem:
W systemie z podziałem czasu proces otrzymuje tylko kwant czasu na wykonanie kolejnych instrukcji. Upływ kwantu czasu odmierzany jest przez przerwanie zegarowe, a po stwierdzeniu wyczerpania kwantu czasu następuje przełączenie kontekstu i kolejny kwant czasu otrzymuje inny proces (rotacyjny algorytm planowania przydziału procesora).
W systemie z dynamicznymi priorytetami przerwanie zegarowe lub inne zdarzenie obsługiwane przez jądro wyznacza momenty czasu, w którym przeliczane są priorytety procesów. Jeśli stosowane jest wywłaszczeniowe podejście do planowania przydziału procesora, oparte na priorytecie, proces o najwyższym priorytecie otrzymuje procesor. Więcej szczegółów zostanie omówionych w następnym module.
Informacje o zasobie mogą obejmować zróżnicowane atrybuty, których omawianie w oderwaniu od konkretnego rodzaju zasobu, czy chociażby pewnych klas nie ma sensu. Ogólnie dany zasób może być dostępny w liczbie wielu jednostek (np. pamięć) i informacje o tych jednostkach muszą być dostępne w deskryptorze.
Istotne są też powiązania pomiędzy jednostkami zasobu, a procesami, którym są przydzielone lub które na przydział oczekują. W prezentowanym modelu założono, że informacje o przydzielonych zasobach umieszczone są w deskryptorze procesu, a informacje o oczekiwaniu na przydział umieszczone są w deskryptorze zasobu, ale założenie takie ma raczej charakter poglądowy, niż implementacyjny. W rzeczywistości informacje o powiązaniach mogą być jednocześnie w obu strukturach, jeśli jest to wymagane na potrzeby zarządzania.
Innym zagadnieniem jest implementacja kolejki procesów. Procesy można powiązać w kolejkę wykorzystując odpowiednie wskaźniki w deskryptorze procesu. W deskryptorze procesu oczekującego można więc przechować wskaźnik lub identyfikator następnego (również poprzedniego) procesu w kolejce. Atrybut lista procesów w deskryptorze zasobu może się zatem sprowadzić do czoła takiej kolejki, czyli wskaźnika na deskryptor pierwszego proces, a deskryptor ten będzie zawierał wskaźnik na deskryptor następnego procesu.
Na potrzeby wskazania ogólnych zasad zarządzania zasobami należy dokonać pewnej klasyfikacji. Sposób zarządzania w dużym stopniu zależy od przynależności zasobu do odpowiedniej klasy.
Jednostki pewnych zasobów można odzyskać po zakończonych procesach, np. pamięć. Są jednak zasoby, które proces zużywa w ramach przetwarzania, np. energia, istotna w urządzeniach przenośnych, lub czas procesora przed linią krytyczną (nie sam procesor, czy czas procesora ogólnie), istotny w systemach czasu rzeczywistego. Jednostki zasobów, podanych w przykładzie nie są wytwarzane przez procesy w systemie. Zasobem nieodzyskiwalnym wytwarzanym w wyniku przetwarzania mogą być dane lub sygnały synchronizujące.
Jeśli zasób można odzyskać, istotny z punktu widzenia pewnych problemów (np. zakleszczenia) może być sposób odzyskiwania. Zasób wywłaszczalny można odebrać procesowi (np. procesor). Natomiast jednostki zasobu niewywłaszczalnego proces sam musi zwrócić do systemu. Z punktu widzenia systemu oznacza to, że należy poczekać, aż proces, posiadający zasób, dojdzie do takiego stanu przetwarzania, w którym zasób nie będzie mu już potrzebny (np. po wydrukowaniu proces zwróci drukarkę, ale nie papier ani toner).
Pewne zasoby mogą być używane współbieżnie przez wiele procesów, np. segment kodu programu może być czytany i wykonywany przez wiele procesów w tym samym czasie. Są też zasoby dostępne w trybie wyłącznym, czyli dostępne co najwyżej dla jednego procesu w danej chwili czasu (np. drukarka, deskryptor procesu w tablicy procesów).