Jak już wspomniano, opuszczenie stanu wykonywany przez jeden proces udostępnia procesor innemu procesowi i następuje przełączenie kontekstu . Przełączenie kontekstu polega na zachowaniu stanu przetwarzania procesu oddającego procesor (zachowaniu kontekstu) i załadowaniu stanu przetwarzania innego procesu (odtworzenie kontekstu). Na ogólnie rozumiany kontekst składa się stan tych zasobów, z których jeden proces w ramach przełączania rezygnuje na rzecz drugiego. W najprostszym przypadku jest to stan procesora, czyli zawartość rejestrów. W procesorze mogą być rejestry, które nie są elementem kontekstu procesu, ale przechowują wartości, stanowiące element definicji stanu całego systemu. Wartości takich rejestrów nie trzeba zachowywać ani odtwarzać, ale też nie można dopuścić do ich swobodnej modyfikacji przez proces.
Tak rozumiany kontekst zajmuje niewiele miejsca w pamięci i przechowywany jest w deskryptorze procesu. Przełączanie kontekstu sprowadza się zatem do zaktualizowania we właściwym deskryptorze informacji o kontekście procesu wywłaszczanego z procesora, a następnie załadowaniu rejestrów procesora odpowiednimi wartościami z deskryptora procesu, który ma być wykonywany jako następny.
Czas przełączania kontekstu jest marnowany z punktu widzenie wykorzystania procesora, gdyż żaden program użytkowy nie jest w tym czasie wykonywany. W celu skrócenia czasu przełączania, procesory oferują często wsparcie dla tej operacji w postaci odpowiednich instrukcji lub bardziej złożonych mechanizmów na poziomie architektury.