Zapobieganie, podobnie jak unikanie, jest podejściem polegającym na niedopuszczaniu do zakleszczenia. W przeciwieństwie do unikania, decyzja o akceptacji lub odłożeniu realizacji zamówienia podejmowana jest wyłącznie w oparciu o bieżący stan systemu. Nie są tu uwzględniane żadne dane na temat przyszłych zachowań procesów. Podejście takie musi być zatem bardziej zachowawcze — w większym stopniu i często nadmiarowo ograniczające aktywność procesów.
Zapobieganie polega na kontrolowaniu zaistnienia warunków koniecznych. Wystarczy nie dopuścić do spełnienia jednego z nich, a nie dojdzie do zakleszczenia.
Ze względu na sposób korzystania z niektórych zasobów nie można podjąć żadnych kroków w celu przeciwdziałania warunkowi wzajemnego wykluczania.
Podejście ma wiele wad. Uzyskanie wszystkich zasobów przed rozpoczęciem przetwarzania może oznaczać przetrzymywanie zasobów, które przez długi czas nie będą wykorzystywane (np. rezerwacja przestrzeni dyskowej dla stopniowo powiększanego pliku). W konsekwencji mamy do czynienia ze słabym wykorzystaniem zasobów, blokowanie dostępu innym procesom i tym samym zmniejszenie przepustowości systemu.
Sama realizacja praktyczna tego podejścia może być kłopotliwa, gdyż na początku przetwarzania wymagana jest wiedza o zasobach, niezbędnych do realizacji całego przetwarzania, podczas gdy pewne potrzeby ujawniają się dopiero w trakcie samego przetwarzania (np. zapotrzebowanie na dynamicznie alokowaną pamięć, czy przestrzeń dyskową).
Problemem może też być głodzenie procesu ze względu na fakt, że nigdy nie będą jednocześnie dostępne wszystkie zasoby żądane przez proces.
Wywłaszczenie musi zostać zrealizowane we właściwym momencie. Sensowny jest moment, kiedy proces zamawia zasób, ale zasób ten nie jest natychmiast dostępny. Zwalniane są wówczas zasoby przez niego przetrzymywane (od tego momentu są wolne) i dopisywane do bieżącego zamówienia. Wznowienie procesu nastąpi po zrealizowaniu całego zamówienia.
Inny dogodny moment ma miejsce, kiedy proces zamawia zasób, który jest przetrzymywany przez inny oczekujący proces. Zasób ten (lub zasoby) jest wówczas odbierany procesowi oczekującemu i przydzielany zamawiającemu. Jeśli zasób nie jest dostępny, ale jest przetrzymywany przez proces nie zablokowany w oczekiwaniu (domniemamy, że proces działa i używa tego zasobu), proces zamawiający sam przechodzi w stan oczekiwania. W stanie oczekiwania proces może stracić swoje zasoby, o ile pojawią się żądania od inny procesów. Wznowienie procesu następuje po odzyskaniu zasobów utraconych w czasie oczekiwania i uzyskaniu zasobów nowo zamawianych.
Wcześniejsze warunki konieczne związane są z projektem systemu lub charakterystyką zasobów. Cykl wynika natomiast z funkcjonowania samych procesów aplikacyjnych, więc znaczenie łatwiej można to kontrolować. Przeciwdziałanie cyklowi jest więc najczęściej stosowaną metodą zapobiegania zakleszczeniom.
Opisana metoda wymaga, żeby jednostki zasobów, oznaczone tym samym numerem, zamawiane były w jednym zleceniu dla zarządcy.
Ze względu na różnice w charakterystyce zasobów, pewne metody można stosować w przypadku określonych rodzajów zasobów, ale nie można w przypadku innych rodzajów. Przykłady tego typu przewijały się w omawianych podejściach do rozwiązywania problemu zakleszczenia. Podejście zintegrowane polega na tym, żeby zasoby o podobnej charakterystyce łączyć w grupy, a liniowe uporządkowanie grup z kolei ułatwia przeciwdziałanie cyklowi przy alokacji.