Najprostsze algorytmy planowania (szeregowania) wynikają z konstrukcji funkcji priorytetu w oparciu o parametry czasowe procesu, takie jak czas oczekiwania, czas obsługi, czy czas przebywania w systemie.
Określenie czas oczekiwania może być mylące i kojarzyć się ze stanem oczekiwania. W rzeczywistości jest to czas spędzony w stanie gotowości, a więc czas oczekiwania na procesor. Czas oczekiwania nie obejmuje więc czasu spędzonego przez proces w oczekiwaniu na przydział zasobów, związanych z realizacją operacji wejścia-wyjścia, czy synchronizacją. Na rzeczywisty czas spędzony w systemie składa się czas obsługi (przez procesor), czas oczekiwania (na procesor) i czas realizacji żądań zasobowych, podczas którego proces znajduje się w stanie oczekiwania.
Istotnym parametrem procesu, stanowiącym argument funkcji priorytetu, jest priorytet zewnętrzny. Nadając różne priorytety, można pewne procesy uprzywilejować, a inne, mało istotne, degradować. Jądro systemu dostarcza mechanizm uruchamiania procesów, ale nie zna ich specyfiki i roli, stąd priorytet taki musi być ustalony przez użytkownika lub administratora poza jądrem systemu.
W priorytecie procesu można też uwzględnić bilans żądań procesu i możliwości systemu w bieżącym jego stanie. Taka regulacja priorytetu ma na celu wczesne przeciwdziałanie nadmiernemu obciążeniu systemu w czasie niedostępności zasobów w bezpiecznej ilości lub szybkie zwalnianie zasobów, potrzebnych innym, wysokopriorytetowym procesom (problem inwersji priorytetu).
W przedstawionym przykładzie w chwili 0 w systemie istnieją 2 procesy. Proces P2 otrzymuje procesor i jest wykonywany przez 2 jednostki czasu, po czym wybierany jest proces P1 , a po kolejnych 2 jednostkach czasu proces P3 . W chwili 6 wszystkie procesy są w stanie oczekiwania, procesor jest więc bezczynny (wykonuje nieskończoną pętlę zwaną procesem/wątkiem bezczynności). W chwili 8 przydzielane są zasoby, oczekiwane przez proces P1 i P2 (np. kończą się operacje wejścia-wyjścia, docierają sygnały synchronizacji itp.). Proces P1 otrzymuje procesor, a proces P2 przechodzi w stan gotowości. W międzyczasie w stan gotowości po zakończonym oczekiwaniu wchodzi proces P3 . Każdy z procesów do zakończenie potrzebuje jeszcze 2 jednostek czasu procesora (czasu obsługi). Proces P1 kończy się zatem w chwili 10, proces P2 w chwili 12, a proces P3 w chwili 14.
Parametry czasowe procesów, wynikające z tego przetwarzania są następujące:
Przy okazji można też stwierdzić, że średnie wykorzystanie procesora w czasie tego przetwarzania wynosi 12/14 = 86% (w przybliżeniu).
Arbitraż losowy przy małej zmienności priorytetów mógłby prowadzić do głodzenia procesów.
Arbitraż cykliczny jest trudny w realizacji przy zmiennych priorytetach. Można go z powodzeniem realizować przy stałych priorytetach przy odpowiednim wsparciu ze strony struktur danych.
Arbitraż chronologiczny wydaję się być najbardziej sprawiedliwym, ale wymaga utrzymania odpowiednich atrybutów procesów lub użycia pewnych struktur danych do powiązania procesów w celu ustalenia kolejności przyjmowania ich do systemu.